Dag 5: Sinterklaas

Vanochtend hoefden wij pas om 10 uur op de kliniek te zijn. Eenmaal aangekomen kwamen wij erachter dat de verjaardag van één van de artsen werd gevierd. De hele tafel in de kantine stond veel met allerlei Moldavische lekkernijen. Wij moesten natuurlijk van alles wat proeven. Er lag watermeloen en appel in een hele zure vloeistof, soort chocoladetaartjes, stokbroodjes met soort van huzarensalade en een soort van rijstballetjes. Wij hadden vanochtend een groots en lekker ontbijt gehad en hadden helemaal nog geen trek, maar toch hebben wij van alles geproefd. Ik vond de chocoladetaartjes het lekkerste. De watermeloen en appel waren ergens in gemarineerd. Er smaakte erg zuur en ik vond het niet lekker.

Wij hoorden dat wij maar één patiënt gingen bezoeken. Dit vonden wij wel erg weinig en gaven aan dat wij eigenlijk de patiënt met de brandwonden nog wel een keer wilden zien. De eerste patiënt die wij bezochten was de mevrouw met Alzheimer. Vandaag hebben wij de wonden opgemeten en dit opgeschreven. Wij willen graag exact bijhouden als de wond groter of kleiner wordt. De wonden leken niet erg verbeterd te zijn. Op haar enkel zat een rode plek, dit kan een beginnende wond worden. Wij hebben al meerdere keren aangegeven om kussens tussen haar benen te leggen om de druk te verminderen en decubitus te vermijden. Ik heb samen met Larissa en Rosanne overlegd en ik heb de plek drukvrij gelegd met vilt. Ik hoop dat het helpt om een nieuwe wond te voorkomen. Op de plek hebben wij wat sudocrème gesmeerd om de huid te beschermen. Ik vond het erg spannend om het vilt aan te brengen. De verpleegkundige had nog nooit vilt gezien, ze vond het erg bijzonder en interessant. Ik vond het erg leuk om uitleg te geven over wat ik aan het doen was. De verzorgster van de patiënt noemde het vilt “the little pillow”. Ik vond het een leuke benaming. Maandag gaan wij weer naar deze patiënt. Ik hoop dat de rode plek op de enkel verdwenen is. En natuurlijk hoop ik dat de andere wonden kleiner zijn geworden.

Daarna gingen wij eerst terug naar de kliniek om een andere verpleegkundige op te halen en daarna gingen wij op weg naar de patiënt met de brandwonden. Over deze patiënt hebben wij in één van de vorige verslagen wat verteld. Het is een mevrouw die geen ene rooie cent heeft en leeft in een soort studentenkamer met haar zoon. De brandwonden werden toen schoongemaakt met waterstofperoxide en het windsel zat vol met plooien toen verbonden was. Wij waren erg nieuwsgierig hoe de wond er nu uitzag. Het verband ging eraf en er kwam een erg nare geur van de wond. De huid om de wond was losgelaten. Er leek erg necrostische weefsel aanwezig te zijn en de infectie leek uitgebreid. Wij waren het allemaal erover eens dat deze mevrouw naar het ziekenhuis moest. Het probleem is dat deze mevrouw geen geld heeft. Er is niet eens geld om het vervoer naar het ziekenhuis te betalen. Er werd gebeld door de verpleegkundigen met de “social worker” om te vragen wat er mogelijk was. De patiënt werd erg emotioneel en vertelde dat ze niet naar het ziekenhuis gaat. Ze wilde er niet heen, omdat haar zoon het volgende had gezegd: “Als jij naar het ziekenhuis gaat, dan spring ik van het balkon”. Ze hebben alleen elkaar nog, vader is onlangs overleden aan kanker. Er zijn voor de rest geen familieleden of vrienden. De patiënt wilde haar zoon niet alleen laten, omdat ze denkt dat hij zichzelf dan wat aandoet. Er was ook nog een andere reden. De patiënt had net een baan gevonden en daarom wilde zo ook niet naar het ziekenhuis. De verpleegkundigen vertelden de patiënt dat als ze niet naar het ziekenhuis gaat, de infectie zich verspreid en dat ze het niet zal overleven. Ik had het idee dat ze uiteindelijk wel de ernst van de situatie in zag. De wonden heeft Larissa samen met de verpleegkundige verzorgt. De andere verpleegkundige was ondertussen bezig met het plegen van allerlei telefoontjes naar verschillende organisaties die mensen in deze situaties helpen. Toen de wonden verzorgd waren, konden wij niet meer veel voor deze mensen betekenen. Wij zijn terug gegaan naar de kliniek en één verpleegkundige is daar gebleven.

Wij weten nog niet hoe dit is afgelopen. Ik hoop met heel mijn hart dat deze mevrouw toch naar het ziekenhuis is gegaan. Het is en blijft haar eigen keuze. Er zat een grote infectie op haar voet. Het zal mij niets verbazen als de infectie onderhuids richting het onderbeen gaat of mevrouw een bloedvergiftiging krijgt. Als deze mevrouw niet naar het ziekenhuis gaat loopt het waarschijnlijk erg slecht af. Dit was een verschrikkelijke situatie. Ik had de neiging om wat geld te pakken en dit te geven voor eten. Eén van de verpleegkundigen had dit gedaan. Zij gaf geld voor eten aan de zoon van de patiënt. Het was verschrikkelijk. Dit is niet te bevatten, dat een persoon zoveel ellende kan hebben. Elke dag is heftig geweest, maar deze dag maakte tot nu toe de meeste impact op mij.

Om toch nog een beetje sinterklaas te vieren en voor de afleiding zijn wij vanavond uit eten geweest. Het was een bekend restaurant met lokale gerechten. Er zijn meerdere restaurants in de stad, maar wij wisten er eentje te vinden (la placinte). Tenminste, dat dachten wij.. Het richtingsgevoel van Larissa en mij is niet erg goed. Wij rekenen op het richtingsgevoel van Rosanne. Ik denk dat wij ongeveer een uur hebben gelopen en uiteindelijk hadden wij het gevonden. Voor de vergelijking: vanaf het huisje waar wij slapen is het te lopen in 15 minuten. Uiteindelijk hadden wij het dus gevonden. Wij wisten niet wat de bedoeling was, als wij zelf ergens gingen zitten of dat wij moesten wachten tot iemand ons een plek aanwees. Hier kwamen wij snel achter, wij konden gewoon zitten waar wij wilden. Toen kwam de menukaart. Alles stond in het Roemeens en/of Russisch. Het was dus op de gok wat eten uitkiezen. Gelukkig stonden er plaatjes bij. Toen wij onze keuze hadden gemaakt, begon het wachten. Ondertussen hadden wij toch al aardig trek gekregen. Als voorafje hadden wij soep. Onze tolk vertelde dat wij deze soep echt geprobeerd moesten hebben. Het duurde nog al voordat de soep kwam. De soep smaakte overigens erg lekker. Wij waren nog bezig met de soep toen het hoofdgerecht van Larissa en Rosanne kwam. Ik kon nog rustig mijn soep opeten want mijn hoofdgerecht was er toch nog niet. Ik vond het prima dat Rosanne en Larissa al aan hun hoofdgerecht begonnen, anders werd het koud. Dat is ook zonde. Toen Rosanne en Larissa het hoofdgerecht bijna op hadden was mijn hoofdgerecht er nog steeds niet. Larissa had al tegen de serveerster gezegd dat wij niet echt “happy” waren. Uiteindelijk kwam mijn hoofdgerecht ook. Daarna kwam er een ober en die bood zijn excuses aan en vroeg als Larissa en Rosanne alvast een toetje wilden. Dit vonden wij erg vreemd. Het is toch niet gezellig als je niet tegelijk eet? Dus ze gaven aan dat ze gingen wachten op mij. Wij hadden al voorspeld dat als ik mijn mes en vork neerlegde dat ze dan meteen met het toetje zouden komen. En ja hoor, onze voorspellingen klopte. Ik had net mijn laatste hap doorgeslikt en het toetje kwam er al aan. Wij hadden drie verschillende dingen gekozen. Alles hadden wij in drieën gedeeld en we schoven elke keer onze bordjes door, zodat wij van alles wat konden proeven. Een aantal tafels verder zat een man die er erg eng uitzag. Hij was spierwit en had een muts op. Het aller engste was dat hij ons elke keer aanstaarde. Als wij terugkeken bleef hij ons ordinair aanstaren. Toen wij gingen betalen, ging hij ook betalen. Wij zijn heel snel weggelopen en dachten dat hij ons ging achtervolgen. Gelukkig was dit niet zo. Verder was het erg gezellig en erg leuk! Het was een mooie afsluiting van de dag. Straks nog even wat drinken en dan lekker slapen. Morgen kunnen wij lekker uitslapen, want:

WIJ HEBBEN WEEKEND!
Wij hebben nog geen plannen gemaakt om te gaan doen. Ik denk dat het een rustig weekendje wordt. Dit vind ik helemaal niet erg. Volgende week dinsdag is er een bijeenkomst voor de verpleegkundigen. Wij mogen dan vertellen wat ons opvalt en wij hadden het idee om een presentatie te geven over de verschillende fases van decubitus.
Het is trouwens dood eng om hier de weg over te steken. Elke dag zijn we weer blij dat we niet aangereden zijn.

Week-end la Nisa! (Fijn weekend)

Larissa, Rosanne & Anouk