Dag 4: Sneeuw!

Toen wij vanmorgen wakker werden en naar buiten keken zagen wij: SNEEUW! We begonnen de dag met een heerlijk ontbijt met o.a. omelet, een danoontje, broodjes en een gek worstje die we maar bewaard hebben voor het avond eten.

Vandaag zijn wij weer om 9 uur begonnen. Eerst was het tijd voor thee met een Moldavische lekkernij. Het was pompoen in bladerdeeg en heel erg lekker.

Daarna werden de spullen met materialen bij elkaar gepakt en gingen wij naar de patiënten toe. De eerste patiënt was de mevrouw met onder andere de wond op haar hiel waar het bot zichtbaar was. Wij waren allemaal van mening dat het necrotisch weefsel verminderd was. De andere wonden zagen er ook beter uit. De patiënt wilde zelf graag de wonden schoonmaken. En zat daarna met haar handen weer aan de wond. Wij hebben aangegeven dat het goed is om na het schoonmaken van de wonden desinfectiemiddel voor de handen te gebruiken om besmetting van de infectie te voorkomen. De verpleegkundige vertelde dat deze patiënt al zeven jaar deze wonden heeft en het zelf graag wil doen, omdat de wonden pijn doen. Later in de bus vertelde de verpleegkundige dat de patiënt wel weet wat het beste is om te doen, maar dat ze zich niet aan de “regels” houdt.

De volgende patiënt waar we heen gingen wilde niet door ons of de verpleegkundige verzorgd worden, maar alleen door haar dochter. Haar dochter was erg emotioneel en vertelde hoe ze haar moeder verpleegde, waarop wij haar advies konden geven. Ook mochten we de tumor zien. Deze mevrouw had namelijk borstkanker, waar de tumor buiten de borst te zien was. Deze tumor kan niet meer operatief verwijderd worden en produceert erg veel vocht. Ook al kon de tumor niet meer geopereerd worden, dit wilde mevrouw ook niet doen. Het was duidelijk dat de dochter van mevrouw erg overbelast was, maar ondanks alles toch altijd voor haar moeder zou zorgen, erg hartverwarmend.

Hierna gingen we naar een mevrouw met elephantiasis. Deze situatie was erg schokkend voor ons. Mevrouw vertelde het ontstaan van de ernst van haar ziekte en over het verloop van haar ziekte. De zwellingen in haar benen zijn enorm groot, zo groot dat wij met zijn drieën gemakkelijk in haar omvang passen. Op dit moment weegt zij door de zwellingen en het vocht wat het met zich meebrengt zo’n 300 kg. Op dit moment is haar ziekte in zo’n stadium dat mevrouw nauwelijks meer kan staan of lopen. Wanneer ze dit wel doet en zich inspant is het risico op een hartinfarct erg groot (dit werd ons achteraf verteld). Mevrouw wordt alleen gewassen wanneer er vier personen zijn om haar te verzorgen, dit gebeurt helaas zeer zelden. Mevrouw zit eigenlijk niet meer in het project want de 2-6 maanden zijn voorbij, maar eens in de drie weken komt er nog een verpleegkundige bij haar langs voor incontinentiemateriaal. Erg onwerkelijk en confronterend dat deze mevrouw in principe geen zorg meer krijgt, terwijl zij deze wel heel erg hard nodig heeft. Misschien heeft ze deze zorg nog wel harder nodig dan de andere patiënten.

Het enige ‘leuke’ aan dit zorgmoment was dat ik mijn eerste patiënt in mijn leven gewassen heb! De verpleegkundige wilde vandaag ons allemaal zien werken en gaf bij deze mevrouw het schort aan mij. Tijdens het wassen kreeg ik feedback van Rosanne dat ik best wat harder mocht wassen, maar ik was bang haar pijn te doen.

Deze dag hebben wij voor mijn gevoel fijn samengewerkt met de verpleegkundige. Wel was het mentaal en fysiek een erg zware dag voor ons bij de patiënten.

Hierna kwam onze tolk met het idee om nog naar het winkelcentrum te gaan. Heel leuk om ook dit in Chisisnau te zien!
Dit was het weer voor vandaag!

La revedere!

Larissa, Rosanne en Anouk