Verjaardag van Larissa

De eerste verrassing voor Larissa waren onze cadeautjes. De tweede verrassing was een taart met kaarsjes van onze gastvrouw. Ik moest samen met Rosanne, Larissa naar de keuken proberen te krijgen. Daar stond onze gastvrouw met de taart en kaarsjes. Erg lief! Ook had ze ballonnen opgehangen.

Rond half 10 werden wij verwacht op de kliniek om eerst de verjaardag van Larissa te vieren. Wij hadden netjes onze appelflappen en ham met kaas uitgestald. Er kwam niemand. Het leek wel een slechte film... Gelukkig kwamen de medewerkers van kliniek Emanuel rond half 11 allemaal in de kantine om Larissa’s verjaardag te vieren. Er werd voor Larissa gezongen en ze kreeg cadeautjes. Het was erg gezellig. De hapjes vielen goed in de smaak bij de medewerkers van de kliniek.
Na de thee met al het lekkers was het tijd om te werken. Het was erg spannend. Wij gingen voor de eerste keer naar patiënten buiten Chisinau in een dorp. Vlak voordat wij weggingen werd gezegd dat wij dubbele mondkapjes moesten dragen tegen de stank. Toen werd ik wel een beetje nerveus. Ik wist niet meer wat ik moest verwachten. Het busje van de kliniek was nog steeds kapot. Wij gingen met twee auto’s naar de eerste patiënt. Wij reden door het dorpje en het leek allemaal wel mee te vallen. We stopten met de auto voor een redelijk groot en mooi huis. Ik dacht, dat valt nog wel mee. Maar we waren er nog niet. Een klein eindje verder was het huis van de patiënt waar wij heen moesten. Het werd meteen duidelijk welk huis het was. Voor het hekwerk lag allerlei troep. Toen het hek openging kwam de shock. Een heleboel troep, nog erger dan bij tv programma’s waarbij mensen extreem vieze huizen hebben. Er hing een koeienkop buiten aan de waslijn.. Om binnen te komen moesten wij een trap op. Deze trap was niet heel erg stevig. Ik had het gevoel dat de trap elk moment kon doorzakken. Eenmaal boven stonden wij nog niet heel stevig. Een soort van vlonder met gaten erin, tenminste zo voelde dat. Gauw de mondkapjes op en naar binnen. Het eerste wat wij zagen was een dode eend in de keuken. Het stonk verschrikkelijk. Wij hadden twee mondkapjes op, maar de lucht was nog steeds erg sterk. Het was de bedoeling dat de patiënt gewassen werd, maar dat wilde ze niet. Ze werd verzorgd door haar broer. Haar broer heeft psychologische problemen. De patiënt wilde niet verzorgd worden dus wij konden helaas niets doen hier.

Er waren nog twee andere patiënten die materialen zouden krijgen van de kliniek. Wij zijn meegegaan naar deze patiënten. Na de eerste patiënt verwachte ik ongeveer dezelfde situatie. De tweede situatie was gelukkig wat minder erg qua leefomgeving. De tweede patiënt was 72 en erg depressief. Ze was erg mobiel, maar nu ligt ze alleen nog in bed. Haar kinderen (ze heeft er 11) zorgen voor haar. Om het huis warm te houden hebben ze een houtkachel. Als de houtkachel niet aanstaat doen ze het gasfornuis aan voor de warmte. Ze hebben wel verwarming, maar dat is te duur.

De laatste patiënt was een mevrouw met diabetes, reuma artritis en een hernia. Haar dochter zorgt voor haar. De patiënt had erg veel moeite dat de hele familie beïnvloed werd door haar aandoeningen. Ze had tot God gebeden dat ze liever dood wil zijn, maar ze was aan de andere kant ook erg bang voor de dood. Ze was erg emotioneel. Deze patiënt had erg veel pijn en kreeg pijnstillers. Ook hier konden wij geen zorg verlenen. Van de kliniek kreeg deze patiënt incontinentiemateriaal. Er waren ontzettend veel straathonden in het dorpje. Op elke hoek stond er één.

Na deze patiënt was onze werkdag voorbij. De pastoraal medewerker was vandaag onze chauffeur. Hij heeft de school van zijn 10-jarige zoon laten zien. Hij moest zijn zoon ook ophalen van school. Het is een school die dicht bij de natuur staat. De kinderen schrijven en kleuren met alleen potloden in de lagere klassen. Op het schoolplein stonden veel bomen. In de school stonden allerlei kunstwerkjes van hout. Ik vond het een erg bijzonder idee. Het leerprogramma dat “Waldorf” heet was ontwikkeld in Duitsland.

Na het bezoek aan de school gingen wij terug naar de kliniek en daarna terug naar ons huisje. Daar hadden Rosanne en ik nog een kleine verrassing voor Larissa. Wij hadden gisteravond stiekem taart gekocht. Wij dachten een verjaardag zonder taart dat kan niet. De taart smaakte erg goed!

Vanavond zijn wij uit eten geweest. Wij wilden een wat chiquer restaurant proberen. Wij kwamen binnen en werden ontvangen met een kleine wijnproeverij. Het was eigengemaakte Moldavische wijn. Daar ging ons goede voornemen om geen alcohol te drinken. Het was overigens een erg lekkere wijn. Wij kwamen binnen en zagen om ons heen alleen maar zakenmannen. Het was zeker een chique restaurant hadden wij geconcludeerd. De prijzen op de menukaart lagen ook wel wat hoger. Maar voor Nederlandse begrippen nog erg goedkoop. Wij hebben uiteindelijk voor €13,82 per persoon gegeten en dit niet zelf betaald. Er waren twee zakenmannen die achter ons zaten. Ze vroegen of wij Russisch waren, want wij leken op Russische dames. Wij vertelden dat wij uit Nederland kwamen en waarom wij hier zijn. Ze kwamen bij ons aan het tafeltje zitten. De mannen bleken een voormalig lid van de tweede kamer van Roemenië te zijn en een belangrijk econoom uit Moldavië te zijn. Wij kregen een glaasje van de huisgemaakte wijn van deze twee mannen. Ik vond het op gegeven moment wel mooi geweest. Toen kwam het orkest van het restaurant bij ons spelen. Want de heren hadden een speciaal liedje aangevraagd voor Larissa. Het was wel grappig om te zien en ze speelden “happy birthday” erg goed. De voormalig tweede kamer lid uit Roemenië had een 26-jarige zoon die nog vrijgezel is. Ik voelde de bui al aankomen. Ik ben de enigste vrijgezel van ons drieën. Ik vertelde dat ik twintig ben en dat zijn zoon veel te oud is. Ik dacht: o guttegut hoe red ik mij hier uit. Rosanne en Larissa vonden het hilarisch.

Het was een erg leuke dag vandaag!