Kerstcadeaus uitdelen

Ik voelde mij vandaag een stuk beter dan gisteren. Rosanne en Larissa voelden zich nog steeds niet goed. Ze hadden ook nog weinig kleur op hun gezicht. Om 9:00 uur moesten wij op de kliniek zijn. De dag begon erg onduidelijk. Wij moesten wachten en gingen thee drinken. We hadden de thee nog niet gepakt of we moesten ineens heel snel weg. Iedereen stond op ons te wachten werd ons verteld. Wij hoefden geen materialen te pakken om mee te nemen naar de patiënten. Rosanne moest samen met onze tolk en een verpleegkundige bij de pastoor in de auto. Larissa en ik gingen met een andere verpleegkundige en Vladimir in een andere auto. Ik dacht dat wij elkaar weer bij de eerste patiënt zouden zien. Dit was niet het geval. Wij gingen ook geen patiënten verzorgen, maar alleen cadeautjes afgeven bij de patiënten. De cadeaus zijn gesponsord uit Zwitserland. In deze cadeaus zitten levensmiddelen. De weg naar de eerste patiënt was een ontzettend vervelende weg. Ik vond het doodeng. Het was een zandweg en de heuvels waren zo stijl, dat ik het gevoel had dat we een afgrond in reden toen wij de heuvel afgingen. Gelukkig was dit de enige weg die er zo uitzag.

Het was de eerste keer dat Larissa en ik zonder tolk naar patiënten gingen. Het ging aardig goed, met handen en voeten kwamen wij een heel eind. Wij zijn bij een aantal bekende en onbekende patiënten geweest. Eén van de onbekende patiënten was een oude man met een zoon die schizofrenie heeft. De zoon zorgt voor zijn vader. Wij konden niet in het huis komen, want het hele huis stond vol met rommel. De deur kon nog niet eens helemaal open. Onze laatste patiënt was de mevrouw met Alzheimer. Haar wonden leken niet verbeterd. Bij aankomst waren de wonden ook niet bedekt. De verpleegster heeft de behandeling uitgevoerd met de materialen die zij had meegenomen en samen zijn wij tot een behandeling gekomen. Het was leuk om te zien dat deze verpleegkundige kleine handelingen van ons heeft overgenomen. Eén van deze handelingen is het aanbrengen van zink rondom de wond. Dit doet de verpleegkundige nu op een andere manier, waardoor er minder zink wordt gebruikt. Alle patiënten die wij vandaag hebben bezocht, zagen wij voor de laatste keer.

De pastoraal werker kwam ons ophalen bij de laatste patiënt. Hij vroeg waar “the third sister” was. Wij vertelden dat wij niet precies wisten waar Rosanne was, maar dat ze met een andere verpleegkundige mee was gegaan. Terug op de kliniek bleek dat Rosanne al een uur op ons zat te wachten. Wij hadden even de tijd om wat te eten en elkaar bij te praten. Rosanne was ook bij een aantal bekende patiënten geweest. Eén van de bekende patiënten was een mevrouw met Elefantiasis. Rosanne vertelde dat onze tolk dit erg naar vond om te zien. Rosanne vond dit wel grappig, want onze tolk staat bij de wondverzorging bijna met haar neus in de wonden en nu wist ze niet waar ze moest kijken. Rosanne vertelde een mooi verhaal over een patiënt die wij nog nooit hadden bezocht. Deze patiënt had Rosanne en onze tolk een schilderij gegeven. Haar man had deze schilderijen gemaakt, maar haar man is tien jaar geleden overleden. Vier jaar later is haar zoon overleden. Het huis werd te groot voor haar alleen. Zij ging ruimtes verhuren aan twee dames. Deze dames hebben ongeveer vijftig schilderen gestolen en verkocht. Nu geeft ze de schilderijen liever weg aan mensen die goede dingen doen voor de samenleving. Tijdens het gesprek met deze patiënt werd de patiënt erg emotioneel wat hartverscheurend was. Rosanne vertelde dat ze haar een dikke knuffel heeft gegeven en enorm heeft bedankt.

Volgens de tolk ging Rosanne naar een mevrouw die verlamd was door een CVA, wat later niet zo bleek te zijn. Deze mevrouw liep gewoon rond maar kon niet meer praten. Alleen het woordje ‘Da’ kon zij nog zeggen. Dit zei ze dan ook aan een stuk door om zichzelf verstaanbaar te maken. Het stonk enorm in dit huis. De verpleegkundige vertelde dat er heel af en toe iemand komt om boodschappen voor haar te doen, verder is deze dame altijd alleen.

Veel tijd om bij te praten hadden wij niet. De pastoraal werker was op ons aan het wachten. Hij ging samen met ons naar de grootste wijnkelder in de wereld. Daar kregen wij een rondleiding. Het was heel erg leuk om te zien. Deze wijnkelder is de grootste wijnkelder ter wereld, dit was maar liefst 120 km. De oudste wijn komt uit het jaar 1902, dit is tevens ook de oudste ter wereld. De wijnfles is helemaal beschimmeld. In deze wijnkelder stond ook de wijnvoorraad van Poetin en andere grootheden zoals Angela Merkel. Ik heb vandaag geleerd dat witte wijn 25 jaar houdbaar is en rode wijn 45 jaar. Vanaf 2,5 jaar kan de wijn verkocht worden. Het gehele proces van druif tot wijn vind plaats in deze kelder en de fabriek die hierop staat. We hebben gezien hoe de wijn gebotteld wordt en gecontroleerd wordt op zuiverheid. Erg leuk om te zien allemaal.

Morgen gaan wij weer naar patiënten. Ik denk dat wij weer cadeaus gaan uitdelen. Morgenmiddag is er een soort overleg op de kliniek voor alle artsen en wij zijn ook uitgenodigd. Ik ben benieuwd wat de dag ons morgen brengt.

La revedere!