Voorbereidingen Larissa's verjaardag

Vandaag was een erg leuke dag! De dag begon al goed. Wij stapten de voordeur uit en zagen Vladimir. De chauffeur van de Emanuel kliniek. Hij kwam een belangrijke meneer uit Zwitserland ophalen en vroeg aan ons als wij mee wilden rijden. Natuurlijk wilden wij dat, scheelde weer een stukje lopen. De Zwitserse meneer had het eerste stuk niet eens door dat wij achterin de auto zaten. Op de kliniek kwamen wij erachter waarom deze meneer zo belangrijk was. Zwitserland is één van de grootste sponsoren van de kliniek.

Wij gingen om ongeveer 10 uur richting de patiënten. Als eerste gingen wij langs het ziekenhuis. De patiënt met brandwonden die helemaal geen geld heeft en op een studentenkamertje met haar zoon woont, was toch geopereerd. Het ziekenhuis zag er erg mooi uit toen wij binnenkwamen. Om een hoek waren de liften. Daar was het meteen een stuk minder mooi. De liften waren heel erg oud. Eenmaal op de afdeling gekomen, moest er eerst om toestemming worden gevraagd als wij ook mee mochten naar de kamer. Dit was geen probleem en wij mochten de patiënt zien. De patiënt zag er een stuk beter uit. Ze zag er vooral uitgerust uit. Het ging goed met haar voeten, maar ze had nog wel pijn. De arts en de verpleegkundige van de Emanuel kliniek kwamen verbandmaterialen en fruit brengen. Het ziekenhuis had hier niet genoeg van. Het was voor ons erg vreemd dat zelfs het ziekenhuis niet altijd de materialen op voorraad heeft. De kamer waar de patiënt lag deelde ze met vier anderen. De bedden waren doorgezakt en half opgemaakt. Het beddengoed was niet schoon. De gang naar de kamers was ook erg donker.

Later werd er verteld, wanneer je verzekerd bent je bijvoorbeeld niet hoeft te betalen voor de operatie, maar wel voor een infuus, bepaalde materialen of medicatie. Wanneer je niet verzekerd bent, betaal je voor alles. Als je betaald, word je goed behandeld en krijg je extra’s. Corruptie maakt de zorg mogelijk of juist niet.

Onderweg naar de volgende patiënt deed het busje erg raar. Het maakte allerlei gekke geluiden. Volgens onze ‘auto-expert’ Rosanne was het de koppelingsbak. De route werd veranderd en we gingen naar de kliniek. Onze chauffeur deelde mee dat het busje kapot was en hij niet meer met het busje zou rijden. In de kliniek moesten wij wachten op iemand anders die ons naar de patiënten kon rijden. De “spiritual counselor” kon ons wel brengen naar de andere patiënten. Hij had geen busje maar een gewone auto. Dit betekende dat wij met vier personen op de achterbank moesten zitten. Wij met ons drieën en onze tolk stapten achterin. Alles kan in Moldavië. Rijden met een barst in de vooruit is ook geen probleem! Al was deze barst nog niet zo erg als in de auto waar wij s’ochtends in zaten.

De tweede patiënt van deze dag was een jonge meneer van 33 jaar. Hij was tien jaar geleden beschoten in zijn rug. Het gevolg hiervan was dat zijn onderlichaam verlamd raakte. De reden waarom hij werd beschoten weten wij niet. Er werd ons verteld dat wij hier alleen op visite kwamen en wat materialen brengen. Wij kwamen binnen en moesten gaan zitten. Wij hebben wat gepraat met deze patiënt. Zijn moeder kwam de kamer binnen en zij begon de tafel te dekken. Het was de bedoeling dat wij bleven eten. Ze had van alles op tafel gezet: twee soorten fruitjam, zelfgemaakt brood, een soort limonade dat leek op bier qua smaak, soort snickers chocolaatjes, grapefruit, banaan, mandarijn en thee. Het was erg gezellig. Wel vonden we het erg triest om te horen dat hij als afgestudeerde advocaat en erg slimme man geen werk kansen meer heeft in Moldavië, terwijl hij in Nederland nog heel veel had kunnen betekenen.

De laatste patiënt was de mevrouw met Alzheimer. Wij zijn hier nu vier keer geweest. Deze mevrouw is een erg mooie casus voor ons. De wonden lijken steeds beter te worden. Ik heb vandaag de wondbehandeling gedaan en Larissa heeft mij ondersteund. Daarna was het tijd om terug te gaan naar de kliniek. Het was ondertussen ook al bijna half vier. De verpleegkundige heeft vandaag voor het eerst het vilt van de enkel gemaakt, dit pakt ze erg goed op.

Het was de bedoeling om na de werkdag naar een weeshuis te gaan. Dit kon helaas niet doorgaan. De verpleegkundige die met ons mee zou gaan was ziek. Wij gaan nu een andere keer naar een weeshuis. Het was jammer, maar aan de andere kant ook niet erg. Wij moesten nog wat dingen voorbereiden voor Larissa’s verjaardag. Gisteren hadden wij boodschappen gedaan voor appelflappen. Het was nog een hele strijd om te vragen als ze hier ook bladerdeeg hadden. Uiteindelijk via google translate hebben wij alle ingrediënten gevonden. De laatste appelflappen zijn net uit de oven. Ze smaken heerlijk. Wij als kok moesten natuurlijk even voorproeven. Wij hebben er al een paar aan onze gastvrouw gegeven. Zij vond ze ook erg lekker. De rest is voor morgen in de kliniek.