De eerste dagen in Chisinau
Door: Anouk
Blijf op de hoogte en volg Anouk
01 December 2014 | Moldavië, Chisinau
Op zaterdagavond om 22.30 uur zijn wij aangekomen in Chisinau. Wij moesten vijf uur wachten op onze overstap in Boekarest. Vijf uur wachten is best wel erg lang. Het vliegtuig waarmee wij van Boekarest naar Chisinau vlogen was een vliegtuig met propellers. Dit was een erg klein vliegtuig. Het was zo klein dat wij met een busje naar het vliegtuig werden gebracht. Om in het vliegtuig te komen moesten wij een trap op van ongeveer vier treden. Het was best eng om in zo'n vliegtuig te zitten. Het vliegtuig maakte ontzettend veel lawaai. Ik was blij dat ik weer op de grond stond toen we waren geland. Op het vliegveld in Chisinau werden wij opgehaald door Vladimir. Hij is de chauffeur van de verpleegkundigen van de kliniek Emanuel. Het was erg onwennig om bij een vreemde man in een auto te stappen. Wij werden keurig afgezet bij ons slaapadres. Het rijgedrag is erg chaotisch in Chisinau. Er zijn blijkbaar wel regels, maar volgens ons houdt niemand zich hier aan. Er zitten geen gordels achterin de auto. Dat is niet verplicht in Moldavië. Wij slapen in een klein huisje met drie slaapkamers, een keuken en een badkamer. Elke ochtend wordt er ontbijt voor ons verzorgt. De eigenaresse spreekt weinig Engels. Haar man spreekt geen woord Engels. Wij hebben het idee dat dit huisje van onze gastheer en gastvrouw zijn. Er staan overal persoonlijke spullen en in de koelkast ligt eten wat van hun gezin is. De inrichting is erg kitscherig. Er staan in elke kamer wel een stuk of dertig knuffels. De hele koelkast is vol met magneetjes. Op zaterdagavond zijn wij snel in ons bed gekropen. Het was een lange en vermoeide reis.
Zondag hebben wij eerst uitgeslapen. Ons ontbijt kwam om 8.30 uur. Het was een soort sandwich broodje met een dik plak kaas en worst. Ook zat er yoghurt bij en een banaan. Het was een goed en stevig verzorgd ontbijt. S'middags zijn wij op ontdekkingstocht door Chisinau gegaan. We hebben de kliniek opgezocht en zijn wat rondgelopen. Het is er opvallend dat de stoepen voor een mooi, groot en vaak overheidsgebouw keurige bestraat zijn. De stoepen voor de meestal vervallen huizen zijn een afwisseling van stuk asfalt en zand. Wij zijn s'avonds met onze gastvrouw en gastheer naar een Russische baptisten kerk geweest. In de kerk was een dame aanwezig, zij was door onze gastvrouw gevraagd te komen, die erg goed Engels sprak. Zij is vroeger een lerares geweest. Zij heeft erg veel voor ons vertaald. De kerkdienst is erg anders dan in Nederland. Er waren drie sprekers en om de beurt gingen ze het geloof verkondigen en vertellen om het geloof door te geven aan anderen. Ze vertelden hoe zij er achter kwamen dat God bij hun was. Daarna was er een mogelijkheid om (hardop) te bidden en daarna werd er gezongen. Dit gebeurde na elke spreker.
Vandaag hadden wij onze eerste werkdag. Onze gastvrouw vertelde dat er een taxi kwam om ons weg te brengen naar de kliniek. Wij maakten ons ongerust, want er was afgesproken dat wij om 7:45 uur in de kliniek zouden zijn, maar de taxi kwam pas rond 8:15. Gelukkig was het Vladimir en blijkbaar was het dus afgesproken met de kliniek dat wij later kwamen. Eenmaal in de kliniek aangekomen werden wij erg hartelijk ontvangen. We hebben vrijwel alle medewerkers van HomeCare ontmoet. Wij hebben in het kantoor van de directeur met hem gepraat. Hij kon erg goed Engels. Hij was al een paar keer in Nederland geweest, o.a. in Amsterdam en in Apeldoorn.
Daarna kregen wij een rondleiding door de kliniek. Er zit van alles in de kliniek: tandarts, familiearts, kinderarts, KNO-arts, fysiotherapie, neuroloog, cardioloog en gynaecoloog. Ook zit er een arts die een echoscoop bedient. Zij is een medic specialist. De familie-arts is vergelijkbaar met een huisarts. De familie arts stuurt je naar de juiste specialist. Bij de fysiotherapie is geen oefenzaal. Er is een erg kleine ruimte voor onderzoek en daarnaast een kamer voor massages. Alle ruimtes zijn erg klein.
Na de rondleiding hebben wij onze Nederlandse lekkernijen gegeven aan de medewerkers van Emanuel, o.a. pepernoten, noten, speculaas en chocolade. Dit werd direct bij de thee op tafel gegooid en opgegeten. Witte chocolade kende ze in Moldavië niet en dit was ook zo op. Ook de pepernoten vielen in de smaak.
Om ongeveer 10:00 uur gingen we naar de patiënten. Wij gingen met ze drieën, een tolk en een verpleegkundige. Vladimir was weer onze chauffeur. De verpleegkundigen gaan óf met het busje naar de patiënten met veel materialen óf met het openbaar vervoer.
De eerste patiënt was een mevrouw met Alzheimer. Zij had decubitus op haar één heup en rond het sacrum (stuit). Op haar andere heup zat een rode plek wat een wond kan worden. Ze woont samen met haar man in een appartement. Ze ligt of zit alleen op de bank. Wel wordt er rond de drieënhalf uur in een andere positie gelegd of gezet. Er is een verzorger die 12 uur per dag aanwezig is. De mevrouw met Alzheimer kreeg niets mee van de behandeling. Het leek net alsof ze op een andere wereld was. Ik vond het erg spannend om de wonden te bekijken. Ik had mij op het ergste voorbereid, maar ik vond het nog wel meevallen. De wonden waren wel ernstig. Larissa en Rosanne hebben samen met de verpleegkundige van de kliniek de wonden verzorgt. Zij spoelde de wonden eerst met NaCl. Daarna smeerde ze een enorme laag zinkzalf op de wondranden. De wond hebben Larissa en Rosanne met een mepilex border afgedekt. De wond bij het sacrum was heftig. Het was een diepe zwarte wond. Op deze wond is alleen absorberend verband gedaan. De verpleegkundige van de kliniek heeft zinkzalf langs de raden gesmeerd en olie op de huid om de huid spoel te houden. Aan de andere heup is een druk verminderend schuimverband opgeplakt als preventie.
De tweede patiënt was een mevrouw met elephantiasis. Deze mevrouw staat ook in het filmpje van de link in het vorige verslag. De kant waar haar been is geamputeerd en waar het wildvleesgroei zit, leek een stuk groter dan op het filmpje. Ze bevestigde dat het inderdaad nog elke dag groeit. Ze heeft er geen pijn aan, maar het wordt ontzettend zwaar. Ze leeft in een kleine ruimte en is erg creatief. Ze haalt haar kracht uit het geloof. Wij vertelden dat wij haar hadden gezien op tv. Dit vond ze erg leuk om te horen. Ze wou het zelf ook graag zien dus wij hebben de link opgeschreven voor haar. Het been werd verzorgt. Er werd een incontinentie pamper in allerlei vormen geknipt. Dit wordt op haar geamputeerde been gedaan, omdat er zoveel wondvocht uit komt. Dit doet mw zelf iedere dag zelf verzorgen wanneer zij geen zorg krijgt via Emanuel. Ze staat erg positief in het leven en ze zei dat ze iedere dag iets goeds wil doen. Ze wilde graag met ons bidden en dit hebben we ook gedaan.
Bij deze mevrouw hebben we een heel fijn (tolk)gesprek gehad over haar leven. Mevrouw praatte ook echt tegen ons en niet tegen de tolk. Mevrouw vertelde over de armoede en het kerstfeest. In principe is het kerstfeest voor iedereen, maar arme mensen hebben niks en daar zet zij zich voor in. Erg bijzonder hoe deze mevrouw in het leven staat en zich binnenshuis nog zo nuttig kan maken via de telefoon en internet.
De laatste patiënt was een meneer. Deze meneer was al 30 jaar aan het onderlichaam verlamt door een ongeluk. Hij woonde alleen in zijn huis en het was er erg koud. Hij had een wond op zijn heup en naast zijn bilnaad. Het was de laatste keer dat de verpleegkundige bij hem kwam. Toch was de wond naast zijn bilnaad een gele wond (geïnfecteerd) en vrij diep. De verpleegkundige liet wondmateriaal voor hem achter, zodat hij zelf de wonden nog kon verzorgen. Voor de oppervlakkige heupwond hebben wij mepitel achter gelaten. Meneer kon ook redelijk Engels, hierdoor konden we ook makkelijker contact met hem leggen.
Vooraf vertelde de verpleegkundige ons dat meneer zich schaamde om door een vrouw verzorgd te worden. Dit liet hij ook niet altijd toe, dan zei hij tegen de verpleegkundige zichzelf al verzorgd te hebben.
De verpleegkundige vertelde ons dat ze de patiënten niet langdurig in zorg hebben. Meestal na 2 tot 6 maanden stopt de zorg of neemt deze af.
Na de laatste patiënt gingen wij terug naar de kliniek om te eten. Wij hebben daarna nog geholpen met het maken van een kerstcadeautje voor de patiënten. Dit was een minitandenborstel met een briefje met een gebed erop. Onze tolk heeft ons een klein beetje rondgeleid in de binnenstad. Zij werkt op de administratie in de kliniek. Ze heeft ons aangeboden om ons meer van de stad te laten zien als wij meer tijd hebben.
Bij terugkomst na de eerste werkdag viel onze mond open van verbazing, DE WASMACHINE IS VERDWENEN!! We dachten eerst dat dit kwam omdat we te veel water verbruikt hadden met water en we dus niet meer mochten wassen. Gelukkig was dit niet het geval en komt er morgen een nieuwe wasmachine, die andere was verouderd.
Nu gaan we heerlijk eten koken: mie, courgette, paprika, tomaat en ei staan op het menu!
Morgen gaan wij in de kliniek de extra koffer uitpakken en laten zien waarvoor al het materiaal is bedoeld. De extra koffer met bagage laten wij hier achter. Het was een oude koffer die aan vervanging toe was.
Wij voelen ons hier net Chinezen. Zo erg wordt er naar ons gestaard, omdat wij blond zijn en er blijkbaar heel anders uitzien. Het lijkt wel alsof ze hier nog nooit iemand met blond haar hebben gezien.
La revedere!
Larissa, Rosanne en Anouk
-
01 December 2014 - 22:52
Rieta:
Hallo Anouk, Larissa en Rosanne,
Wat een leuk en uitgebreid verslag hebben jullie geschreven, het wordt allemaal wel heel duidelijk zo. Jullie kunnen er denk ik heel nuttig werk doen, want als ik jullie verslag zo lees is er behoefte aan allerlei soorten zorg.
Maar met drie spontane meiden gaat dat zeker lukken, veel succes!
Groetjes Rieta -
02 December 2014 - 10:51
Angela Blankhorst:
Hoi Anouk, Larissa en Rosanne,
Wat een leuk verslag hebben jullie geschreven.
Maar wel schokkend om te lezen, dat daar mensen zijn met zulke erge wonden.
Jullie kunnen volgens mij heel veel voor ze betekenen. En ook met jullie wondmateriaal.
Ik wens jullie heel veel plezier, en heel veel succes.
Groetjes Angela -
02 December 2014 - 19:39
Karin:
Hallo dames.
Leuk om mee te lezen en je in te leven tijdens jullie verblijf in Moldavie.
Jullie komen nu in ieder geval van alles tegen en nu kun je het verschil in zorg zien t.o.v hier.
Veel plezier daar.
Groetjes uit het koude NL -
02 December 2014 - 21:59
Joop En Geertje:
Hallo dames,
Jullie verhaal geeft een goed beeld van hoe het daar is. Interessant om te lezen. Het lijkt me voor jullie best aangrijpend om mensen met zulke wonden te zien in een toch armoedige (en koude) omgeving. Wij wensen jullie nogmaals heel veel succes en ook sterkte bij alles wat er nog op jullie pad komt daar in Moldavie.
Lieve groeten,
Joop en Geertje
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley